Het leven hangt aan elkaar van keuzes maken, daar loop ik als pasgetrouwd gemeenteraadslid met een huishouden en een fulltime baan vaak genoeg tegenaan. Je kunt niet alles tegelijk, dus je kiest voor het noodzakelijke, het waardevolle of voor dat wat je energie geeft. Vooral de keuze voor wat onze gemeente energie moet geven, staat vanavond ter discussie in de commissievergadering.
Energie brengt ons welvaart en maakt het leven aangenamer, maar het opwekken ervan hangt aan elkaar van afwegingen en keuzes. Het heeft namelijk altijd gevolgen. Voor de CO2-uitstoot, uw energierekening of het landschap waarin we leven. Voorbeelden van het laatste beginnen echt niet bij de Groningse gasvelden, immers ook de Reeuwijkse Plassen zijn grotendeels ontstaan omdat daar tot 1930 turf werd gestoken. Waar zulke 'ontginning' van het landschap in de voorbije eeuwen nog bittere noodzaak was om de koude winter door te komen, hebben we anno 2018 gelukkig de middelen om er op een andere manier mee om te gaan.
Wie denkt dat het landschap nu buiten schot blijft, komt echter bedrogen uit. Alsof het niets is, doemen plannen op voor 22 windmolens van 180 meter hoog in onze gemeente. Wat de voorstanders betreft liefst met gezwinde spoed, want we moeten meer duurzame energie gaan opwekken. Dat laatste spreekt niemand tegen, maar niet alleen zijn er alternatieven, ook staat het ruimtelijk beleid van de provincie deze mega-turbines niet toe. Of de provincie na de verkiezingen in maart ineens met alle winden meewaait, beslist u gelukkig zelf in het stemhokje. En tot die tijd kunt u van zich laten horen op de bewonersavonden in onze gemeente.
Hoe het ook zij: bij ongewijzigd provinciaal beleid staat onze gemeente straks vol ambitie en met lege handen. Hoog tijd dus om breder te kijken naar oplossingen dan met (wind)tunnelvisie. En zeg nu zelf: waar gaat breder kijken nu beter dan in het fraaie open landschap van Bodegraven-Reeuwijk?