Nederland zit in een stikstofcrisis. Enigszins
onverwacht zette een rechterlijke uitspraak de bouw op slot, boeren in
het verdomhoekje en automobilisten op de rem. Ingrijpende maatregelen
met effecten ver achter de komma. Allemaal omdat jaren geleden met goede
bedoelingen strenge normen zijn vastgelegd. In de praktijk blijken ze
onrealistisch in ons overbevolkte landje. Niet goed nadenken over de
gevolgen van je afspraken; het is al zo oud als het Bijbelverhaal over
Jefta. Je kunt maar beter iets meer tijd nemen om alles goed af te
wegen. Want wie ondoordachte doelen stelt, legt vooral het fundament
voor zijn eigen teleurstelling.
Regelmatig
bekruipt mij het gevoel dat we daar met onze duurzaamheidsplannen ook
hard aan werken. Een paar jaar terug is bedacht dat Bodegraven-Reeuwijk
in 2035 ‘klimaatneutraal’ moet zijn. Er was weinig discussie over wat
dat precies inhield, of het technisch kon en wie de rekening zou
betalen. Inmiddels blijkt de opgave enorm, de oplossing onduidelijk en
de rekening voor de inwoners. Windmolens mogen er van de provincie
(gelukkig) niet komen, zonnepanelen brengen niet genoeg op en
oplossingen als kernenergie worden steevast afgedaan als ‘te groot’ voor
de regionale energieplannen.
De
grootste opgave blijkt nog wel de warmtevoorziening voor onze huizen.
Dan is het misschien interessant om met twee benen op de grond te kijken
hoe het eigenlijk gaat met de huizen die al duurzaam verwarmd worden.
In 2007 besloot de gemeente dat Weideveld een voorbeeldwijk moest
worden: niet gas maar een WKO-systeem moest de warmte verzorgen. Helaas
hebben we nog een lange weg te gaan: bewoners worden geconfronteerd met
hoge kosten en storingen. Bovendien is de service van de leverancier
onvoldoende. Wij hebben onze eerder gestelde schriftelijke vragen nu
bijgewerkt en opnieuw ingediend. Want de winter staat voor de deur en
dan verdienen al onze inwoners een warm (t)huis!